Το πρόβλημά μου είναι να συμβιβάσω τις βρώμικες συνήθειές μου, με τα καθαρά μου εισοδήματα.

ERROL FLYNN

Αν και τα λεφτά δε μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία, σου επιτρέπουν να διαλέξεις τι είδους δυστυχία θες.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Η κρίση …του ενστίκτου *

Ο άνθρωπος – το golden boy – της τράπεζας διαχείρισης των ειδών και των πόρων του πλανήτη, βιώνει αυτές τις μέρες το τίμημα της καλοπέρασής του. Και το λέει κρίση.
Τι πρωτοτυπία ! θα πείτε. Τι υποκρισία !!! θα ‘λεγα.
Καμωνόμαστε πως ξαφνιαστήκαμε. Πως δεν το περιμέναμε.
Και οι περισσότεροι από ‘μας; …πως αδικηθήκαμε.
Από μια άποψη, …Ναι.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πρώτ’ απ’ όλα δεν είμαστε πρωτάρηδες. Το ξανά ‘δαμε το ’29. Εμείς. Άλλοι και ‘νωρίτερα.

Δεύτερον, αυτό που ήλθε, είναι απλά ο ρεφενές στο πάρτι. Όλοι χορέψαμε, διασκεδάσαμε, ο καθένας κατά που ήξερε και μπορούσε, και κυρίως κατά που ζήλευε. Έτσι, προσπαθώντας να μάθει κι’ αυτός τα βήματα και ν’ ακολουθεί το ρυθμό, ανέβαζε το λογαριασμό.

Τρίτον όμως, και το κυριότερο, είμαστε κακοπληρωτές. Δυσανασχετούμε στο λογαριασμό. Αφού πρώτ’ απ’ όλα εξαιρέσουμε τον εαυτό μας, ερευνούμε για το λωποδύτη. Αρχικά τον αναγνωρίζουμε στο διπλανό μας, μετά σ’ αυτόν που εμείς ψηφίσαμε, αργότερα σ’ αυτόν που τα ‘δωσε σ’ αυτόν που εμείς ψηφίσαμε, πιο ύστερα σ’ αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν αυτούς που εμείς ψηφίσαμε, και τέλος στους πλανητάρχες που δεν σέβονται αυτούς που εμείς ψηφίσαμε.

Ωστόσο, ένας επιστήθιος φίλος μου, σε μια κρίση ειλικρίνειας, μου εκμυστηρεύτηκε ότι αυτός είναι ο διπλανός μας, αυτός είναι εκείνος που εμείς ψηφίσαμε, αυτός είναι που τα έδωσε σε αυτόν που εμείς ψηφίσαμε, αυτός που εκμεταλλεύτηκε αυτούς που εμείς ψηφίσαμε, και τέλος, αυτός είναι ο πλανητάρχης που δε σέβεται αυτούς που εμείς ψηφίσαμε.

Με ‘ξόρκισε μάλιστα να μην πω τ’ όνομά του.
Εγώ πάλι δεν κρατιέμαι…

Ένστικτο τον λένε. Ζωώδες μάλιστα. Πιο πολύ …καταναλωτικό.

Και το χειρότερο:

Δε μπορώ να τον κάνω πέρα, …και ξέρω …λέει αλήθεια.

* Γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2008 και αναφέρεται στη διεθνή κρίση που ξέσπασε σα συνέπεια της παγκόσμιας καταναλωτικής υστερίας την οποία ενθαρρύνουν (επιβάλουν με τον τρόπο τους) χρηματοπιστωτικά και παραγωγικά κέντρα, εκμεταλλευόμενα προς όφελός τους την ανθρώπινη έμφυτη τάση για κατανάλωση.
Η εγχώρια κρίση ακολούθησε αμέσως μετά, σε ένα ήδη διαμορφωμένο δυσμενές περιβάλλον, επιβαρημένη και με τις γνωστές εσωτερικές παθογένειες