Είτε είμαστε άνθρωποι είτε φυτά είτε αστρική σκόνη, όλοι μαζί χορεύουμε στη μελωδία ενός αόρατου ερμηνευτή.

ALBERT EINSTEIN

Για όσους πιστεύουν στο Θεό, καμιά εξήγηση δεν είναι αναγκαία.
Για όσους δεν πιστεύουν, καμιά εξήγηση δεν είναι ικανή.

GEORGE SEATON

Η αγωνία της άγνοιας  …ή όπως θα λέγαμε θρησκεία

Πώς, από Ποιόν και γιατί κατασκευάστηκε ο άνθρωπος που ξέρουμε και εκπροσωπούμε, δεν το βρήκαμε ακόμη -αν το βρούμε και ποτέ. Ωστόσο πρόκειται, είν’ αλήθεια, για ένα προικισμένο δημιούργημα, χωρίς βέβαια να υιοθετούμε τις διάφορες επάρσεις και αυτάρεσκες υπερβολές κάποιων ρομαντικών περί του “τελείου όντος” και κάτι τέτοια. Κάποιοι μάλιστα που τους περισσεύει η αλαζονεία βλέπουν στη φάτσα μας το πορτραίτο του Δημιουργού μας, παρερμηνεύοντας το “κατ’ εικόνα και ομοίωσιν”. Και βέβαια δε μπορώ να διανοηθώ ότι τα μίση μας, τα πάθη μας, και οι όποιες αδυναμίες μας, μας δόθηκαν σαν αξεσουάρ για την οικονομία της ομοιότητας προς Αυτόν.

Είμαστε πράγματι ένα καλοσχεδιασμένο δημιούργημα (σύμφωνα βέβαια με την κρατούσα αισθητική), αλλά παράλληλα, μεταξύ των άλλων υλικών που χρησιμοποίησε ο Μάγειράς μας, (είμαι σίγουρος, σκόπιμα), είναι η αγωνία της άγνοιας. Έτσι, ενώ μας έχει καλοκουρδισμένους σε ό,τι αφορά στην επιβίωση, την αναπαραγωγή, την επιλογή, την εξέλιξη και άλλα τέτοια ωραία, έγινε έξαλλος όταν είδε τις προθέσεις μας για το “μήλο”. Μας φόρτωσε μ’ όλα τ’ άλλα και μας πέταξε έξω από τον μηλεώνα.

Εκεί απ’ έξω, νοιώσαμε να περονιάζει τη γύμνια μας το αφόρητο κρύο της άγνοιας. Και αφού είδαμε και αποείδαμε ότι δε φτάνει ο νους μας να χωρέσει όλο τον κόσμο ή έστω να παίξει την ταινία της Δημιουργίας, συμβιβάσαμε την ταπεινότητά μας στις δυνατότητές μας. Ταινία δε μπορούμε να κάνουμε … ας αρχίσουμε έστω από το σενάριο.

Πράγματι κάναμε σενάρια … Στα μέτρα μας … ‘Οχι ένα … Πολλά και διάφορα. Βολευτήκαμε όλοι. Σε όλα ανεξαιρέτως παίζουμε κι’ εμείς. Η υποκριτική στο μεγαλείο της. Άλλοι από μας το κάνουμε συνειδητά, καρτερώντας κάποια στιγμή να μπορέσουμε να δούμε και την ταινία. Κάποιοι άλλοι πάλι, βολεμένοι στο σενάριο, δε σκοτίζονται για σκηνικά, κοστούμια, και παραγωγή. Στο κάτω-κάτω σημασία έχει ο ρόλος … κι’ ας μην παιχτεί ποτέ.

Τους δώσαμε και όνομα. Τα είπαμε θρησκείες.

Και στο βαθμό που ο νους μας παραμένει αδύναμος να ερευνήσει τον έξω και έσω κόσμο μας, δεν είναι υποτιμητική η παραδοχή έστω των κανόνων και των αρχών του σεναρίου. Δεν είναι απαραίτητο να είναι το ένα ή το άλλο σενάριο. Άλλωστε στις βασικές τους αρχές ταυτίζονται όλα. Από ‘κει και πέρα ο νους έχει όλη την ευχέρεια να ασχοληθεί με αναζητήσεις που ταιριάζουν στις δυνατότητές του, και να εκπαιδεύεται για να γίνεται όλο και πιο δυνατός όλο και πιο πλούσιος.

Και που ξέρεις; μπορεί σιγά-σιγά και να βελτιώνει το σενάριο.

Πρέπει όμως να το έχει για να μπορεί να το βελτιώνει.